กราบ พระพุทธไสยาสน์ หรือ พระนอน ยาว ๓๒ ศอก สูง ๘ ศอก สร้างเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๔ ในสมัยพระอธิการวัน แล้วเสร็จในสมัยพระครูประยุตธรรมคุณ วิหารครอบองค์พระสร้างเมื่อปี พ.ศ.๒๔๙๗ โดยเจ้าจอมเรียมเจ้าจอมในรัชกาลที่ ๕ 

             กราบขอพร หลวงพ่อเจริญ ติสฺสวณฺโณ (แสงพิภพ) เกิดเมื่อวันพุธขึ้น ๑๑ค่ำ เดือน ๑๐ ปีมะแม ตรงกับวันที่ ๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๔๒๖ ที่ตำบลวัดพระยาไกร ยานนาวา กรุงเทพฯ บวชใหม่ ในวันเสาร์ที่ ๑๗ เมษายน พ.ศ. ๒๔๘๖ เวลา ๑๔.๓๐ น. ณ วัดกุฎีประสิทธิ์ ตำบลลำไซ อำเภอวังน้อย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๐๐ หลวงพ่อได้ธุดงค์ผ่านมาถึงที่วัดเขาวงกฏ ตำบลสนามแจง อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี จึงได้แวะพักที่วัดนี้ โดยเข้ามาขออาศัยพักพอให้หายเหนื่อยสักสามวัน เมื่อครบกำหนดจะก็ออกเดินธุดงค์ต่อไป แต่เจ้าอาวาสขณะนั้น พระครูประยุตธรรมคุณได้เห็นปฏิปทาและคุณธรรมของหลวงพ่อ จึงได้ขอนิมนต์ให้หลวงพ่อเจริญพักอาศัยที่วัดเขาวงกฏนี้ โดยรับภาระอุปัฏฐากหลวงพ่อมิให้เดือดร้อน หลวงพ่อก็ได้จำพรรษาที่วัดเขาวงกฏนี้เรื่อยมา แต่ท่านรักความสงบ เจริญสมถวิปัสสนาอยู่ในกุฏิของท่านเงียบๆ มิค่อยได้ออกปรากฏตัวบ่อยนัก 

            เมื่อหลวงพ่ออายุได้ประมาณ ๘๐ ปี ในคืนวันที่ ๒๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๐๖ เวลาประมาณตีสอง พระภิกษุสมานได้นำหลวงพ่อไปที่วัดบางเสาธง บริเวณสามแยกไฟฉาย จังหวัดธนบุรี หลวงพ่อพักจำอยู่วัดบางเสาธงได้เพียง ๑ เดือนกับ ๖ วันก็มรณภาพในวันที่ ๒๙ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๐๖ สิริอายุรวมได้ ๘๐ ปี ๒ เดือน ๑๙ วัน 
เมื่อวันวิสาขบูชาที่ ๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๒๕ คุณแม่ทองหล่อและอาจารย์พัชราภรณ์ ได้สอบถามติดตามหาศพหลวงพ่อเจริญ โดยความอนุเคราะห์ของ พ.ต.อ.ณรงค์วิช ไทยทอง ( ผู้กำกับการ ๒ กองปราบปรามสามยอดในขณะนั้น ) ได้อัญเชิญศพหลวงพ่อมาฝากไว้ที่ หลวงปู่ พระครูประยุตธรรมคุณ เจ้าอาวาสวัดเขาวงกฏ เมื่อวันที่ ๓๐ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๒๕ โดยจัดให้ประดิษฐานอยู่ในที่สมควร ต่อมาในปี พ.ศ.๒๕๒๘ หลวงปู่ พระครูประยุตธรรมคุณพร้อมด้วยสาธุชนทั้งหลายได้จัดสร้างปราสาทตรีมุขเพื่อไว้เป็นที่ประดิษฐานหลวงพ่อเจริญ เพื่อความสะดวกในการเคารพสักการะของพุทธศาสนิกชนทั่วๆไป 

           ในบริเวณวัดมีสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของวัดซึ่งเป็นทรัพยากรธรรมชาติที่สำคัญ เป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของอำเภอบ้านหมี่ คือ ค้างคาว ถือว่าเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของวัดเขาวงกฏ เวลาประมาณ ๑๘.๐๐ น. หมู่ค้างคาวหนูนับล้านตัวจะบินออกจากถ้ำเพื่อออกหากินเป็นสายสีดำยาวออกจากปากถ้ำไปในท้องฟ้า ทอดเป็นแนวยาวเหมือนควันดำที่ลอยออกจาก ปล่องเลื้อยอยู่บนท้องฟ้า และกลับเข้าถ้ำประมาณเวลา ตี ๕ ถึง ๖ โมงเช้าของทุกวันเป็นอย่างนี้เรื่อยมา ซึ่งนับว่าเป็นทัศนียภาพที่สวยงาม

​