โดยจากการพบประธานปูนปั้นขนาดใหญ่ ศิลปะอยุธยา ประดิษฐานอยู่ภายในวิหารวัดพระยาออก ศาสนสถานแห่งนี้จึงได้รับการสันนิษฐานว่า อาจสร้างขึ้นช่วงใดช่วงหนึ่งในสมัยอยุธยา หรือเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 23 ที่ผ่านมา

                 วัดพระยาออก เป็นโบราณสถานที่ตั้งอยู่ภายในโรงเรียนพิบูลวิทยาลัย ไม่ไกลจากแนวคูเมืองและกำแพงเมืองชั้นที่ 1 ซึ่งสร้างขึ้นในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช สำหรับประวัติการก่อสร้างศาสนาสถานหลังนี้นั้นยังไม่ปรากฏอย่างชัดเจน แต่จากหลักฐานที่กรมศิลปากรได้พบจากการสำรวจเมื่อปีพ.ศ.2543 อันได้แก่ พระพุทธรูปปูนปั้นขนาดใหญ่ศิลปะแบบอยุธยา

 

                  พระพุทธรูปองค์นี้มีชื่อที่ชาวบ้านทั่วไปเรียกว่า หลวงพ่อขาว โดยด้านหลังของหลวงพ่อขาวมีผนังก่ออิฐถือปูนติดอยู่ ทั้งหมดตั้งประดิษฐานบนฐานศิลาแลง และยังพบชิ้นส่วนพระพุทธรูปหินทรายสมัยลพบุรีสภาพชำรุดไม่สมบูรณ์ จำนวน 11 ชิ้น ดังนั้นจากรูปแบบทางศิลปะของพระพุทธรูปปูนปั้นหลังติดผนังโบสถ์ที่พบซึ่งเป็นหลักฐานขนาดใหญ่จึงไม่น่าจะถูกเคลื่อนย้ายได้โดยง่าย ต่างจากชิ้นส่วนพระพุทธรูปหินทรายขนาดเล็กที่พบกระจัดกระจายอยู่บนผืนดินทั่วบริเวณโบราณสถาน ดังนั้นจึงน่าจะสามารถกำหนดค่าอายุของวัดพระยาออกได้ว่าอาจสร้างขึ้นในสมัยอยุธยานั่นเอง